Gawędy Wincuka, czyli Stanisława Bielikowicza, zasługują na odrębne potraktowanie. Przez wiele lat, do swej nagłej i przedwczesnej śmierci, prezentował swoje gawędy gwarą wileńską co miesiąc. Od kiedy? – trudno powiedzieć. Najstarsza z zachowanych w radiowym archiwum gawęd pochodzi z października 1959 r. Nagrano ją w kawiarni „Staromiejska” z okazji siódmej rocznicy istnienia olsztyńskiej rozgłośni. Wiele jednak wskazuje na to, że stała współpraca rozpoczęła się później, 24 grudnia 1965 r. Bez większego ryzyka można jednak przyjąć, że współpraca Stanisława Bielikowicza z olsztyńskim radiem trwała kilkanaście lat. W tym czasie zaprezentował kilkaset gawęd, z których kilkadziesiąt opublikowało Wydawnictwo „Pojezierze”. W wersji dźwiękowej zachowało się ich ledwie sześć. To kolejny przykład, jak wybiórczo w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych archiwizowano audycje w olsztyńskiej rozgłośni.
Gawędy Wincuka dotyczą Wigilii i Wielkanocy. Autor wspomina wileńskie tradycje i świąteczne specjały, których zresztą był znawcą i amatorem. Jedna z gawęd opowiada o Koperniku i powstała w związku z 500. rocznicą jego urodzin. Ostatnia z zachowanych gawęd jest zarazem ostatnim nagraniem radiowym Stanisława Bielikowicza. Ukazała się 17 listopada 1981 r. Następnej gawędy Stanisław Bielikowicz już w radiu nie przeczytał. Zmarł 13 grudnia 1981 r.
Do „wincukowych” tradycji nawiązano pod koniec lat osiemdziesiątych. W postać tę wcielił się tym razem Dominik Kuziniewicz, ale jego radiowe występy miały już okolicznościowy charakter i odbywały się sporadycznie.
Postać dawnego Wincuka przypominano na antenie kilkakrotnie. W latach osiemdziesiątych czyniła to Marzena Lipecka, w dziewięćdziesiątych Izabela Walesiak i Anna Żurawel. W 1998 r. w programie Radia Olsztyn Stanisława Bielikowicza wspominali Józef Burniewicz i przyjaciel – Jarosław Monkiewicz. Audycja nosiła tytuł Olsztyński Satyrykon i opatrzona była numerem APL 2073. Wincuk jest w niej przedstawiony jako „prekursor olsztyńskiej satyry”.
