Bond

Obiecałem i słowa dotrzymuję. Wypowiem się na temat najdłuższego serialu fabularnego, kinowego w dotychczasowej historii współczesnego kina.

Bond – James Bond funkcjonuje w naszej świadomości już od 50 lat. W Bonda wcieliło się kilku znakomitych aktorów, nie zawsze ze znakomitym skutkiem. Za klasyka uchodzi Sean Connery, za długodystansowca Roger Moore (mój ulubieniec), Pierce Brosnan jest chyba niespełnionym Bondem, obecnie uważanym za najlepszego jest Daniel Craig, Bonda zagrali jeszcze: George Lazenby i Timothy Dalton.

Opowieści o Agencie 001, to historie dla wiecznych chłopców, jak pewna dama stwierdziła, typowych seksistowskich podstarzałych młodzieńców, którzy lubią lekko wyuzdane i perwersyjne kobiety, ekstra samochody i ekstrawaganckie gadżety. Ja natomiast na bondowski cykl patrzę zupełnie inaczej. To przecież alegoria odwiecznej walki dobra ze złem, nie zawsze wygranej.

Bond, to opowieść o tym, jak zmieniał się świat, od zimnej wojny poprzez walkę z charyzmatycznymi szaleńcami, aż do globalnej wojny z terroryzmem, to kawał naszej wspólnej historii: Zachodu i Bloku Sowieckiego, demokratycznego świata i satrapii. A samochody , piękne kobiety i uniwersalne gadżety, nie tylko do zabijania, dodają smaku naszemu szaremu, jałowemu i nudnemu życiu mieszczuchów z niby dużego miasta.

Bond jest rekompensatą za nieudane wakacje i zmarnowany nagłą niemocą weekend i żeby było jasne, sami jesteśmy sobie winni, bo dlaczego roztyliśmy się, czemu nie mówimy po mandaryńsku, czemu nie mamy zawsze gotowej riposty i przy spotkaniu z uroczą młodą damą zapominamy języka w gębie.

Więc drodzy Panowie oglądajmy sobie Bonda, zazdrośćmy mu tężyzny i witalności, łatwości nawiązywania kontaktu z wampami i próbujmy coś zmienić w naszym życiu, np: kurs farsi, siłownia, codziennie 10 kilosów szybkim truchtem, nowy garnitur, wizyta u dentysty, może coś to da. Wątpię.