Na Wielkanoc do Izraela

Natalie Portman. Kadr z filmu „Opowieść o miłości i mroku”. Fot. Filmweb

„Opowieść o miłości i mroku” w reżyserii Natalie Portman, zdjęciami Sławomira Idziaka, to przeniesiona na ekran autobiograficzna powieść Amosa Oza, jednego z najważniejszych, współczesnych pisarzy, rodem z Izraela.

Amos napisał książkę o swojej matce i powstawaniu państwa Izrael a Natalie Portman (Matylda z Leona) w swym debiucie reżyserskim, chciała zmierzyć się z dużą literaturą, ale także opowiedzieć o sobie o swoich korzeniach. Film wyprodukowano w Izraelu i jest to skromne dzieło, dosyć sprawnie zrealizowane przez niezwykle piękną i ambitną Portman, która obsadziła samą siebie w roli głównej, czyli w roli Fani, matki Amosa Oza.

Film jest lekko nudnawy, ale pamiętajmy, że jest to adaptacja literatury pięknej, że nie jest to powieść sensacyjna, są to wspomnienia z dzieciństwa i młodości. Więc miłośnicy szybkiego montażu, gwałtownych zmian tempa, zabawnych ripost, zaskakujących zwrotów akcji, będą rozczarowani. To jest film dla miłośników powolnej narracji, ładnych malarskich ujęć i filmowego spokoju. Gra aktorska jest oszczędna, Idziak atrakcyjnie pokazał dawny Izrael, genialnie uchwycił kolory, ogólnie film zauroczył mnie kolorami, pracą kamery, oczywiście Portman jako Fani uwodzi urodą, smutnym uśmiechem, depresją i lekkim szaleństwem. To ogólnie ładny film na spokojne, leniwe nie tylko świąteczne popołudnie.

Zdaję sobie sprawę, że takie filmy: wspomnieniowe, melancholijne, trochę rozliczeniowe, nie mają wielkiej widowni, to niemal film do kina studyjnego, klubu filmowego a najlepiej sprawdza się w domu w telewizorze. Film ostatecznie przypadł mi do gustu, największa w tym zasługa Portman i Amosa Oza, którego „Opowieść o miłości i mroku” właśnie przeczytałem, to świetna lektura, czyta się ją znakomicie. A na Święta Wielkanocne doprawdy najchętniej wybrałbym się do Ziemi Świętej i do Izraela, to podróż moich marzeń.
Wszystkiego dobrego.

Kinoman