Pan Andrzej

Andrzej Wajda zmarł w wieku 90 lat

W tym tygodniu żegnamy Andrzeja Wajdę, reżysera filmowego, teatralnego, malarza, czasem aktora, człowieka wszechstronnego, po prostu Mistrza.

Mam wyjątkowo osobisty stosunek do Andrzeja Wajdy, jego twórczości, jego filmów, był i jest moim ulubionym reżyserem filmowym, wychowałem się na jego filmach, oglądałem je z zapartym tchem, przeżywałem je i dyskutowałem z nimi i zawsze niecierpliwie czekałem na kolejny film, tak jak teraz czekam na ostatni już film Wajdy „Powidoki” o awangardowym malarzu Władysławie Strzemińskim w tej roli niezawodny Bogusław Linda. „Powidoki” zapewne będą swoistym testamentem Wajdy, jego podpisem pod całą filmografią Wielkiego Artysty. Gdyby przyszło mi wybierać spośród filmów Wajdy pewnie wskazałbym „Kronikę wypadków miłosnych”, pewnie „Ziemię Obiecaną”, zapewne „Człowieka z marmuru”, może „Pana Tadeusza”, mam kłopot bo tych filmów to się nazbierało, tak niezwykle Polskę i Polaków opisujących.

Wajda miał rękę do filmów, adaptacji literackich, do aktorów, zagrali u Wajdy chyba prawie wszyscy polscy aktorzy, zawsze miał nosa do historii Polski, w intrygujący sposób opowiadał o naszej historii. Niektórych filmów nie polubiłem, nie będę wymieniał bo to nie ma znaczenia, ale chciałem podkreślić, że nie podchodziłem do twórczości Wajdy bez wątpliwości, tak jak każdy twórca miał chwile słabości i ja jak każdy widz wątpliwości.

Swoją przygodę z filmami Wajdy zacząłem od „Kanału” i koszmaru Powstania Warszawskiego, film widziałem kilka razy i każda projekcja była dla mnie wielkim wydarzeniem, do tej pory tak mam. Więc pozwolę sobie na chwilę patosu, gdyby nie Wajda, polskie kino byłoby zupełnie inne, skromniejsze, uboższe, bez wielu pytań, które postawił Wajda a my odpowiadaliśmy nie zawsze po myśli autora.

Andrzej Wajda odszedł a był z nami od zawsze, cóż filmy pozostały i nasze myśli, wspomnienia i emocje, nie będzie już kolejnego filmu.

Kinoman