T2: Trainspotting

Kadr z filmu T2:Trainspotting. Fot. Filmweb.pl

Zawsze, ale to zawsze powroty po latach są trudne. Ten wyjątkowo i odnoszę wrażenie, że jest zbyteczny, bo nie wniósł nic nowego. Danny Boyle wrócił do swoich bohaterów, do Szkocji, do Edynburga i nakręcił kolejną opowieść o szkockich ćpunach i nieudacznikach.

Miałem nadzieję na kolejną fascynującą opowieść, bo należę do fanów pierwszej historii opowiedzianej w „Trainspotting” z 1996 roku. Wiele razy podkreślałem, że lubię Szkocję, a Edyburg mam za jedno z piękniejszych miast w Europie. Ewana McGregora wysoko cenię. Sądzę, że jest jednym z najlepszych współczesnych aktorów, a jego rola w „Trainspotting”, czyli Marka Rentona była znakomita. Więc czekałem z niecierpliwością na kontynuację i co? Klapa.

Film jest nudny, jak już wspomniałem nic nie wnosi do opowieści o Rentonie i jego kumplach. W filmie, tym nowym „T2” pojawiło się sporo ujęć ze starego filmu i to były najciekawsze momenty filmu. Proszę Państwa gdybym chciał obejrzeć stary film, to bym po prostu wyjął z szuflady ze starymi filmami, włożył płytę do odtwarzacza i już. A tak mamy mętną historię o odkupieniu starych win i rozdzieraniu starych ran. Oczywiście wszyscy zagrali bardzo dobrze: Ewan MacGregor – Rentona, Johnny Lee Miller – Sick Boya, Robert Carlyle – Francisa Begbie. Świetny jest Ewen Bremner jako Spud, rola godna drugoplanowego Oscara. Pojawiła się też na chwilę Kelly Macdonald – Diane, która bardzo ładnie wyglądała.

Film powstał, bo chcieliśmy ponownie spotkać bohaterów, których kiedyś tam polubiliśmy. Niestety ich powrót przyniósł tylko rozczarowanie, podobały mi się góra dwie, trzy sceny. Muzyczna oprawa była fajna, kapitalna scena w dyskotece z pląsaniem do piosenki Queen „Radio Ga Ga”. Fredek świetnie ich – Brytoli, wyszkolił, scena końcowa była niezła i już, tylko tyle. Proszę Państwa mam w rodzinie osobę tak uzależnioną od Szkocji i „Trainspotting”, że wybrała się do Edynburga na premierę filmu „T2:Trainspotting”. Po powrocie przyznała,  że film był słaby, a podróż na filmową premierę chybiona. Film niestety jest nieudany i mam nadzieję, że sprawa jest zamknięta i nikt już nie będzie wracał do Rentona i jego przyjaciół.

Literacko pozostaję w Szkocji i czytam najnowsze dzieło Iana Rankina „Nawet zdziczałe psy”. Inspektor John Rebus powrócił w znakomitej formie. Smakowita lektura.

Kinoman